"Τον χάνουμε τον άνθρωπο..."

Στην αρχή ήταν απλός, σεμνός, ήπιος και προσγειωμένος. Ως τέτοιον τον γνώρισα τον Usound, όταν, τον Μάϊο του 2008, μου πρότεινε να δημιουργήσουμε ένα κοινό blog. Δεν μπορούσα τότε ακόμη να φανταστώ  τη μετέπειτα μεταμόρφωσή του, σ’ αυτό που είναι σήμερα.

Ξεκίνησε καλά, με ενδιαφέρουσα και σοβαρή θεματολογία. Έπειτα, σταδιακά, άρχισε να ξεθαρρεύει. Το γύρισε  στο χιουμοριστικό, αλλά μ’ έναν ιδιότυπο τρόπο. Κάτι πονηρά υπονοούμενα, κάτι σεξιστικά σχολιάκια, όλο κάτι τέτοια. «-Για μαζέψου !», τον επέπληξα. Το χαβά του αυτός. Είχε βλέπεις και κάνα δυό κλακαδόρους/χειροκροτητές, με επικεφαλής την Elenitsa1, γνωστή μετά και ως Λουκρητία. Βασικά αυτές τις δύο είχε, την Elenitsa1 και τη Λουκρητία, που στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι ήταν εξαρχής το ίδιο πρόσωπο. «-Και τι ωραία που μας τα λες doc, πες μας κι άλλα doc, είσαι ταλεντάρα doc, πας χαμένος doc, τύφλα να ‘χει o Ντοστογιέφσκι doc» και τέτοια, αβανταδόρικα.

«-Προσγειώσου!», τον ταρακούνησα. Το χαβά του αυτός. Σταδιακά διαπίστωσα ότι άρχισε να την ψωνίζει. Και δώστου κι άλλα πονηρά σχολιάκια και δώστου υπονοούμενα, μέχρι που φτάσαμε και στις χοντράδες. Η Λουκρητία το ίδιο βιολί, μονοπρόσωπο fan club. Βρε δεν πα να έγραφα εγώ κατεβατά ολόκληρα, αρκούσε ένα πονηρό σχόλιο του “doc” για να σκάσει μύτη η Λουκρητία από τη σπηλιά της, όπου καραδοκούσε, αναμένοντας την εμφάνιση. Του doc, φυσικά. Αμ τίνος, τη δικιά μου ? 

Τον Σεπτέμβριο βρεθήκαμε για καφέ. Σκάει που λες μύτη ο doc, με Alpha Romeo Gtv κόκκινη της φωτιάς και λαμέ κοστούμι. Ναι, λαμέ κοστούμι, μέρα-μεσημέρι. Ζαχαρί κι από μέσα μαύρο πουκάμισο και καδένα χρυσή, χοντρή σα λαιμαριά. Πώς δεν μας πήραν με τις πέτρες ? Φαντάσου τον Γιώργο Μάγκα στο “Saturday Night Fever”. Για τέτοιο πράγμα μιλάμε. «-Πώς είσαι έτσι ρε άνθρωπε ?», τον ρωτάω κατάπληκτος. «-Ε, είπα ν’ ανανεωθώ λιγάκι !», μου δηλώνει. «Βλέπεις», συνεχίζει, «έχω και θαυμάστριες τώρα, θαυμάστριες από το Blog». «-Ποιές θαυμάστριες βρε κακομοίρη μου, που μόνο μια Λουκρητία μας διαβάζει !», τον προσγειώνω. Ακάθεκτος αυτός : «-Δεν είναι μόνο η Λουκρητία, είναι και η Elenitsa1 και κάμποσες άλλες, που δεν τις θυμάμαι τώρα ! Με θαυμάζουν. Ζηλεύεις λιγάκι ή μου φαίνεται ?». Το βούλωσα. Αυτός δεν έπαιρνε από λόγια.

Τέλος πάντων, είπα να δώσω τόπο στην οργή και δεν το συνέχισα. Λέω «κρίση της μέσης ηλικίας διέρχεται, θα του περάσει, πού θα πάει ?». Έλα όμως που δεν του πέρασε ! Για την ακρίβεια, το πράγμα χειροτέρεψε. Σταδιακά δημιούργησε έναν κύκλο  από διάφορους γραφικούς τύπους των blogs, που συνέρρεαν στο “Ali Baba”, μόνο όταν έγραφε αυτός. Κάτι πονήματά μου, αληθινά αριστουργήματα του πνεύματος, πέρασαν ντούκου, δίχως επισκέψεις και σχόλια. Βλέπεις, με τα χωρατά του, είχε καταφέρει να διώξει όλα τα αξιόλογα άτομα από το blog μας (όπως πχ τον σοβαρότατο Α-45, τον Σπάρτη, αλλά καί άλλους) και στη θέση τους να προσελκύσει β΄ διαλογής κοινό. Το δικό του κοινό. Διαρκώς έφθαναν σε μένα μηνύματα διαμαρτυρίας από πνευματικές προσωπικότητες του τόπου, που εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για την υποβάθμιση του επιπέδου. «-Κάντε κάτι φίλτατε Swear, δεν είναι δυνατόν λέγω να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση», μου έγραψε η Αλέκα, μεταξύ άλλων. Κι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος (που έγραφε στα Blogs ως "Παραλίας"), έξαλλος κι αυτός με τον Usound : «-Swear, πού θα πάει αυτό το βιολί ? Μπαίνουμε να σε διαβάσουμε και πέφτουμε πάνω σε μια Λουκρητία, που ανεβάζει φωτογραφίες πεσμένων κώλων και γατιών. -Μα τί διάβολο συμβαίνει εκεί μέσα ?Και ποια είναι αυτή η Λουκρητία τέλος πάντων ? Και μια άλλη, Elenitsa1, κι αυτή τα ίδια. Λυπάμαι πολύ !»

-Τί να τους πεις ?  «-‘Εχετε δίκιο φίλοι», τους έγραψα. «Κάντε υπομονή, δείξτε κατανόηση προς τις αγνές –αν και χυδαίες- εκδηλώσεις της πλέμπας. Δεν είμεθα όλοι ιντελιγκέντσια, υπάρχουν και πιο λαϊκά στρώματα». Εννοείται ότι όλοι οι φίλοι μου έκοψαν λάσπη. Με τον καιρό, ο ρόλος μου στο Blog κατήντησε απλώς αστυνομικός, να τρέχω πίσω από βλακώδη nicknames και να διαγράφω αποκρουστικά σχόλια.

Ο άλλος, στην κοσμάρα του. Κοντά στις γιορτές μου ξεφουρνίζει  «Θέλω δικό μου καμαρίνι !». Προσέλαβε και ιμπρεσάριο, κάποιον Mc, πρώην image maker του Νίνο και του Θρασύβουλου. Το «Usound Fan Club» επεκτάθηκε, χάρη σε ενέργειες της Λουκρητίας. Κουβαλάνε κόσμο, μέχρι κι από την επαρχία, με πούλμαν. Με τα τσαρούχια τους κατεβάζουν, τους δίνουν ένα πιάτο φαϊ και τους βάζουν να χειροκροτούν τον Usound, μόλις δίνει το σύνθημα η Elenitsa1. Μπήκε νέο αίμα στο blog. Λέττο, Κουφέτο και το κακό συναπάντημα. Ο άλλος μοίραζει αυτόγραφα κι στέλνει φιλάκια. Σε λίγο, θα γράφει και με χαμόγελα, πλατιά όπως του Discount και σαρδόνια όπως του Ζellis677.

Έχω αποσυντονισθεί. Έχασα την έμπνευσή μου. Πάω να γράψω μια λέξη και στο μυαλό μου κλωθογυρίζουν χαμογελαστές φατσούλες και «πιπεράτα» (μη χέσω !) υπονοούμενα.

Αναγνώστη, ήρθε η ώρα να κάνεις μια ερώτηση στον εαυτό σου :

"-Τί θέλω αλήθεια από τη ζωή μου ?  -Θέλω  φατσούλες και τσαχπινιές ή Swear και  Αβραμόπουλο ?

ΥΓ: Ο Letto, που είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Darko, μάλλον ΔΕΝ είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Studio111 (αν και τον θυμίζουν).

Τραγική κατάσταση....